Lata lecą.

Ostatnio powoli przestaję rozumieć najbliższych mi ludzi. O ile z rodzinką ostatnio wszystko jest w porządku (jak tak teraz o tym myślę, to w sumie to też jest w jakiś sposób dziwne), o tyle w gronie najbliższych przyjaciół czuję się ostatnio wręcz obco. Może nie widzę jakiejś konkretnej zmiany w kontaktach z nimi, ale obserwując ich zachowanie mam wrażenie, że z upływem kolejnych lat cofają sie w rozwoju.
Weźmy na przykład moją "paczkę" ze szkoły. Nie zrozumcie mnie źle, kocham te dziewczyny, ale chwilami nie mogę ich znieść. Nie wiem, czy to przez różnicę wieku (trafiłem do tej szkoły dwa lata starszy od reszty klasy, bo wcześniej uczyłem się gdzie indziej), bo ani nie jest szczególnie duża, nigdy też nie była w żaden sposób odczuwalna i nie wpływała na relację z nikim, ale czuję się przy swoich przyjaciółkach jak stary, zrzędliwy dziad, bo one w moich oczach zaczynają zachowywać się jak gówniary, przy czym w przypadku jednej martwi mnie to szczególnie,  bo jest młodą mamą przecudownego dziecka.
Z resztą wychodząc poza to grono: ostatnimi czasy poznałem sporo dziewczyn, w większości starszych ode mnie. W ich towarzystwie jest... Inaczej. Potrafią rozmawiać o pasjach, o planach na przyszłość, o obawach związanych z nimi i nie tylko, o walce z przeciwnościami, o samodoskonaleniu i dążeniu do szczęścia. Aż mi wstyd, że nie potrafię o tym rozmawiać z połową moich przyjaciół, a niewielkie jest grono osób, które mogę tak nazwać.

Nie będę pisał, że wróciłem do blogowania i że od teraz wpisy będą pojawiać się częściej, bo nie mam pojęcia czy tak będzie. W zasadzie jest to mało prawdopodobne, bo zdechł mi laptop, a te wypociny powstały z użyciem telefonu (przy okazji - wybaczcie literówki itp.) Tak czy siak dzięki za komentarze i maile z pytaniami czy żyję. Żyję i mam się całkiem nieźle, po prostu jestem trochę zawalony nauką i robotą. A teraz chyba pora spać. Dobranoc!